En dat is niet gelogen. Als kind was Angèle een fervent lid van de Eucharistische Kruistocht van priester Poppe. Later sloot ze aan bij de VKAJ (Vrouwelijke Katholieke Arbeidersjeugd), de Kajotsters in de volksmond genoemd. Angèle was begeesterd door de ideeën van Cardijn. Ze genoot van de wekelijkse samenkomsten en op haar twintigste kwam ze zelfs in de leiding ervan.
Een schone anekdote, vertelt Angèle, was deze van onze dansclub. We oefenden iedere week en ze zeiden dat ik een stijve was en dat ik best thuis wat zou oefenen. Op een avond kwam ik terug van de dansclub en toen ik in de Wagenstraat kwam, begon ik op de straat mijn pasjes even te oefenen. Er was niemand te zien en dus dacht ik dat het geen kwaad kon. Er was maar één probleem, ik had ijzers (‘tetsen’) op de hielen van mijn schoenen net als de Duitse soldaten. De volgende morgen vroeg mijn moeder wat ik gisteren had uitgestoken. Bleek dat de buren dachten dat de Duitsers voor hun deur stonden om hen aan te houden.

Angèles jeugd heeft redelijk lang geduurd. Tot haar 37 jaar heeft ze aan de kar geduwd van de KAJ in Zele maar ook in het gewestelijk bestuur. In Durmen heeft ze samen met pastoor De Smedt een afdeling van de KAJ uit de grond gestampt. In ‘40 zou ze naar het wereldcongres in Rome gaan maar de mobilisatie gooide roet in het eten. Uiteindelijk trok ze dan 17 jaar later naar het wereldcongres in Rome waar de Internationale KAJ werd opgericht. Die reis was tevens haar afscheid van de KAJ. Maar haar KAJ-erfenis bepaalde haar verdere leven. Engagement en inzet voor anderen waren haar levensmotto. Ze engageerde zich in de KAV (Katholieke Arbeidersvrouwen) en via de CVP werd ze verkozen als raadslid eerst in de COO (Commissie van de Openbare Onderstand) en later het OCMW. In 1957 heb ik Theofiel Rupus opgevolgd in de COO, vertelt Angèle. Ik heb zes legislaturen in de raad gezeteld tot en met einde maart 1989. Vier voorzitters heb ik gekend: Louis Walrave, Dokter Van Cauteren, Fiel Nies en Godfried Dauwe.

Vrij snel heb ik een koor opgericht in het rusthuis en iedere week zongen we samen. Eén van de mooiste momenten was het kerstspel dat we hebben opgevoerd. Achille De Meirschman had de tekst geschreven en onze mensen acteerden, het koor zong kerstliedjes en een koppel dat in het rusthuis woonde speelde de rol van Jozef en Maria. Het was een echt succes, glundert Angèle. Na de voorstelling kwam Achille bij mij en hij zei: Angèle, ’t is lang geleden dat ik geschreeuwd heb maar dit heeft me echt gepakt. Naast het koor had ik ook een naaiclub waar mensen konden naaien, breien, crosjeteren… In het industriepark kreeg ik resten van stoffen en samen bekleedden we er kapstokken mee. Ieder jaar pakten we uit met een tentoonstelling waar we toonden wat we samen gemaakt hadden. Onze oudjes waren toen zo fier als een gieter!

In 1974 stierf de voorzitter van de KBG (Katholieke Bond van Gepensioneerden) en ze waren op zoek naar een nieuwe voorzitter. En ik kreeg de vraag gesteld of ik geen voorzitster wou worden, zegt Angèle. Ik was pas 54 jaar en helemaal niet met pensioen. Na lang aandringen heb ik dan toch maar ja gezegd. De KBG-Zele had in die tijd zo maar eventjes 1100 leden. In de volgende jaren werden er onder mijn impuls drie nieuwe afdelingen opgericht: Huivelde (1975), Kouter (1976) en Heikant (1983). Eén van de eerste initiatieven die ik nam, vervolgt Angèle, was een kerstevocatie en weer zocht ik mensen om samen te zingen. Het werd een schot in de roos en we hadden veel succes! En zonder dat we het wisten was ’t Schurend Scharnierke geboren. We schrijven 1977. Dat Zele een koor had kwam een propagandist van de KBG aan de oren en op het gewestbestuur maakte hij er reclame voor. De afdeling van Berlare sprong op de kar en ons eerste optreden was in de sjacosj. De mond-tot-mondreclame deed de rest en vrij snel kwamen er aanvragen van overal.

Angèle als sint in het rusthuis

Alleen vond ik ons programma te magertjes, gaat Angèle verder. We brachten gedurende een uur liedjes en dat was het dan. Dus zocht ik naar een uitbreiding zodat we een namiddagvullend programma konden presenteren. Na veel vieren en vijven kwamen we op het idee om een modeshow uit de jaren 1900 uit te werken. Ik trok op pad om overal in Zele kleren te zoeken uit lang vervlogen tijden en ik had geluk want in heel wat kleerkasten hingen nog prachtige stukken waarmee we een heus huwelijk uit die tijd konden tonen. We hadden zelfs een burgemeester met een echte steek en al. Mensen, glundert Angèle, wat hadden we daarmee een succes.

Iemand van de groep, meestal waren dat Fons Thienpondt of Jozef Kesteleyn, presenteerde heel de modeshow en je zag echt dat mensen daarvan genoten. Later hebben we dat nog uitgebreid met een modeshow met ondergoed & nachtkledij. Kamiel Colman met zijn lange onderbroek met zijn slaapmuts met bijhorend floske en zijn kaarsenpan niet te vergeten, scoorde keer op keer, vervolgt Angèle. Het mooiste moment dat we ooit meemaakten was toen Kamiel zich bukte op het podium en zijn floske boven de kaars vuur vatte. De mensen in de zaal bestierven het bijna en wij ook, lacht Angèle. Vooral onze bruidsstoet kende veel succes. Het was een samenspel van woord, liedjes en onze kleren uit de tijd van toen.

Iedere keer als we optraden werden al onze mensen met de bus thuis opgehaald en het grappige was dat de kinderen aan hun ouders moesten vragen of het paste om eens op de kleinkinderen te letten. ‘k Moet eerst eens in mijn boekske kijken, zeiden ze dan. Er waren soms weken dat ons Schurend Scharnierke vier optredens had.

De geest in de groep was altijd erg goed en mijn mensen genoten van het succes dat ze hadden. De meeste mensen waren vroeger gewoon arbeiders geweest, vervolgt Angèle, en ik zei hen altijd: Mensen, vergeet niet van waar we komen. Vroeger keken ze op ons neer en nu kijken ze naar ons op. Het heeft me altijd enorm veel voldoening gegeven dat ik die zeventig- & tachtigplussers zo’n mooie oude dag bezorgd heb. Ze hadden iets om handen en keken uit naar ieder optreden. Het mooiste compliment dat ik ooit gekregen heb was van een man die me zei: Nu begrijp ik waarom jullie ’t Schurend Scharnierke heten. Het is het scharnier van jullie hart en dat wil je brengen voor de mensen.